Huiselijk geweld, ik ben helaas ervaringsdeskundige. Niet als kind trouwens. Nee in mijn ouderlijk huis heb ik dit nooit meegemaakt. Thuis, bij mijn ouders, had ik nooit gezien nog meegemaakt dat ze ruzie maakten of dat ze met stemverheffing tegen elkaar spraken.
En toch werd ik slachtoffer van huiselijk geweld. Maar laten we met het belangrijkste beginnen: huiselijk geweld, wat is dat?
Wat is huiselijk geweld?
Laat ik allereerst zeggen dat huiselijk geweld iets verschrikkelijks is. Je huis zou je veilige thuis moeten zijn en als je te maken hebt huiselijk geweld dan is dat niet meer zo. Dan moet je constant op je hoede zijn.
Volgens Veilig Thuis is de Huiselijk geweld definitie
‘Huiselijk geweld is geweld dat door iemand uit de huiselijke- of familiekring van het slachtoffer wordt gepleegd. Hieronder vallen lichamelijke en seksuele geweldpleging, belaging, bedreiging en het kan bijvoorbeeld ook zo zijn dat er spullen in en om het huis vernield worden.
Er is altijd sprake van een machtsverschil tussen dader en slachtoffer. Een kenmerk van huiselijk geweld is de omstandigheid dat dader en slachtoffer desondanks - en soms noodgedwongen – blijvend deel uitmaken van elkaars leef- en woonomgeving. Hiermee hangt samen dat huiselijk geweld vaak lange tijd doorgaat en dat de dader soms het leven betert maar dan toch weer terugvalt in het gewelddadige gedrag.’
Huiselijk geweld Nederland cijfers
Ook dit zijn weer cijfers van ‘Veilig Thuis – het advies- en meldpunt bij vermoedens van kindermishandeling of huiselijk geweld’. Zij registreerden in de eerste zes maanden van 2021 bijna 61.000 meldingen. Daarnaast werd ruim 67.000 keer advies gegeven aan slachtoffers, omstanders of professionals. Dit blijkt uit voorlopige cijfers van het CBS.
Op 17 miljoen Nederlanders lijkt dit niet veel, maar iedere melding is van een persoon die in een hele akelige situatie leeft. Die misschien wel dagelijks met geweld te maken heeft. Die in angst leeft. En die geen uitweg ziet. Als je er zo naar kijkt, dan zijn deze cijfers schrikbarend hoog.
Ik ben Viola Talloway (1952) en mijn bedrijfsnaam is Tell a Way! Natuurlijk is dit bewust gevormd vanuit mijn naam. Mijn motto? I’ve told you my way, tell yours, if you want...
Ik zet me in voor tienermoeders en vaders en voor (eigenlijk tegen dus) huiselijk geweld. Voor zowel mannen als vrouwen die ermee te maken hebben of het hebben meegemaakt. Ik wil de wereld vertellen dat er altijd hoop is. Dat als je je inzet en vecht, je je lot kan bepalen.
Huiselijk geweld partner
Ik kwam zelf in aanraking met huiselijk geweld toen ik 16 was. Op mijn 15e was ik al zwanger en de relatie tussen de vader van mijn eerste kind en mij was over. Ik ontmoette een andere man en toen ik met hem samenwoonde (en ook weer zwanger was) begon het gedoe.
‘Geweld uit eigen bodem’ noemde ik het. Het geweld vond namelijk in ons eigen huis plaats. En een gevecht was het, want in mijn geboorteland is het de gewoonte dat je het gevecht uitvecht met je tegenstander. Als iemand je lichamelijk iets aandoet laat je dat niet zomaar toe.
Huiselijk geweld dader
In mijn geval was het mijn toekomstige echtgenoot die mij vooral ‘s nachts gewelddadig behandelde. Ik kon niet tegen hem op. Omdat ik op 15-jarige leeftijd al een kind had was ik (spreekwoordelijk) gevallen. Dus toen deze man een aanzoek deed, heb ik niet de gelegenheid gehad om hem te leren kennen. Ik moest als het ware blij zijn dat hij mij had geaccepteerd met een kind dat niet van hem was.
Ik kende hem vier maanden toen de eerste klap viel. Toen ging ik er van uit dat ik het voorval moest accepteren omdat hij voor mij en mijn zoon kon zorgen omdat hij werkte, hij had een baan. Maar het viel anders, want die klap zette mij aan het denken. Hij had mij pijn gedaan. Dagenlang had ik oorsuizingen.
Ik had op mijn ouders gerekend, in het bijzonder mijn moeder, dat ze voor mij zou opkomen. Maar toen hij later bij ons in huis trok bracht ik de nacht vaak slapeloos door. Ik ervaarde mijn leven als een zware straf dat geen mens vol zou kunnen houden. En ik was een mens.
Hij trok aan me totdat ik me in stilte overgaf aan zijn driftige intimiteit. Ik stelde mezelf vragen hoe en waaraan het lag dat een man zich op zo’n gewelddadig manier gedroeg. Wanneer hij na zijn woestenij de wond op mijn hoofd troostend verzorgde zei hij dat het niet meer voor zou komen, hij wilde mij niet slaan.
Er ging geen week voorbij of hij deed weer hetzelfde, soms erger, wanneer hij zijn zin niet kreeg om mij als een wilde stier te bespringen. En weer verscheen het beeld dat steeds in mijn gedachten bleef terugkomen. Dat ik op een zekere dag uit de relatie zou stappen. Ik was daarbij bang dat hij mijn kinderen ook zou slaan als we bij hem zouden blijven.
Wanneer hij zijn vuisten op mijn hoofd plantte had ik geen tranen, alleen de gedachten in de plaats van de pijn, dat ik ooit samen met mijn kinderen een beter en menswaardig leven zou gaan leiden. Wanneer het gemoed van het goede zijn eindstand bereikt heeft, neemt het gemoed van het kwade het over (mijn motto!).
Toen hij na 10 jaar op een keer weer zijn vuisten aan me liet zien (zijn wapen tegen mij) was het genoeg. Ik heb mezelf bevrijd. De vrijheid, waarvan ik wist dat het bestond!
Ik heb me dikwijls afgevraagd of het misschien mijn eigen schuld was dat die man zich zo gewelddadig tegen mij gedroeg. Dat ik iets deed of juist niet deed waardoor hij zich zo aan mij ergerde dat deze klappen nodig waren.
Toch voelde ik altijd diep vanbinnen een weten dat het niet oké was. Dat dit niet zo kon en dat dit niet zo door mocht gaan binnen een relatie. Want zoals ik al schreef, ik wist hoe het anders kon. In mijn ouderlijk huis was nooit met stemverheffing tegen elkaar gesproken en was er al helemaal nooit ruzie. In ieder geval, dat had ik nooit gezien.
Huiselijk geweld vrouwen?
Het is een misverstand om te denken dat alleen vrouwen slachtoffer worden van huiselijk geweld. Mannen kunnen net zo goed slachtoffer worden en dat gebeurt vaker dan je denkt.
Deze mannen lijden vaak mentaal en nog vaker blijven ze in deze situatie hangen. In mijn omgeving bied ik vaak ook voor mannen een luisterend oor. Wat ik bij mannen regelmatig zie is schaamte. Want je laat je toch niet te grazen nemen door een vrouw!
Ik zeg je nu: schaamte is niet nodig. Je bent goed zoals je bent, maar ik wil je wel adviseren om hulp te zoeken.
Wat huiselijk geweld met je doet
Door schaamte liet ik aan niemand merken wat er achter ons voordeur gebeurde. Maar er was meer dan alleen schaamte. Ik was namelijk van hem afhankelijk. Hij werkte en ik niet. En dan met een kind en nog eentje onderweg. Ik had zijn hulp en bescherming nodig.
Ondertussen was ik er zeker van dat ik deze behandeling niet verdiende en dat ik mijn kinderen niet op zo’n manier wil laten groeien. Het hoort niet in een relatie en ik had gelukkig bij mijn ouders gezien dat het anders kon.
Maar hoe kon ik dit gelukkige gezin ook krijgen? Ik lag er ’s nachts van wakker en ik wist gewoon niet wat te doen.
Huiselijk geweld herkennen
Aan de ene kant wilde ik natuurlijk zielsgraag dat het geweld zou stoppen, maar aan de andere kant verborg ik zo goed mogelijk dat het geweld plaatsvond. Gelukkig gebeurde het ’s nachts en mijn kinderen hoefden het niet te merken. Ik hield me zo stil mogelijk. En zo wist dan ook niemand wat er met mij gebeurde.
Dat was ook het moeilijke aan deze situatie. Aan de ene kant schaam je je en wil je het verbergen. Maar als je het verbergt kan ook niemand je helpen.
Huiselijk geweld signalen, hoe herken je huiselijk geweld?
De volgende signalen kunnen wijzen op geweld in een partnerrelatie (ook hier heb ik weer gekeken op de website van Veilig Thuis):
Het slachtoffer heeft regelmatig blauwe plekken, bijtwonden, kneuzingen, breuken, verliest tanden etc. Het slachtoffer heeft psychische klachten die zich uiten in de vorm van depressies, trillen, hoofd- of maagpijn, vermoeidheid, angst etc. Dit zie je dus vooral lichamelijk.
Het slachtoffer neemt binnen de relatie een onderdanige houding aan, is onzeker, schrikachtig, gaat altijd vergezeld van de partner, zegt dingen als ‘ik mag niet van mijn partner…’, kan niet over zijn/haar eigen geld beschikken etc. Dit zie je dus vooral psychisch.
De kinderen kunnen last hebben van leer- en concentratieproblemen op school, vertonen agressief gedrag, hebben lichamelijke klachten, maken tekeningen over geweld/ruzies thuis etc.
De dader heeft sterke controle over zijn/haar partner en/of kleineert haar/hem in het bijzijn van anderen.
Nu is het lastige dat bovenstaande signalen kúnnen duiden op geweld, maar dat hoeft niet altijd. Er is maar één manier om daarachter te komen en dat is door ernaar te vragen. En boy oh boy, wat had ik graag gewild dat iemand het aan mij had gevraagd.
Hulp bij huiselijk geweld
Hulp bij huiselijk geweld, dat was wat ik nodig had. Want hoe zou ik van deze man afkomen als ik geen werk en geen opleiding had. En dat was nog niet het ergste, ik had natuurlijk ook geen eigen huis. Dan is het dus eigenlijk de keus tussen op straat leven. Nee, dan bleef ik toch liever.
Verder zag ik ook weinig mogelijkheden om een baantje te vinden. Ik wilde bijvoorbeeld wel graag bij iemand in de huishouding werken (in Suriname), maar ik was zo tenger. En ik wist uit ervaring dat ze liever een stevige of zelfs dikke tante hadden die alleen al met haar verschijning kracht uitstraalde. Die kracht was bij mij op dat moment ver te zoeken. Nee, ik zat vast.
Omgaan met huiselijk geweld
Ook al kon ik lichamelijk weinig om te ontsnappen. Geestelijk kon dat wel. Vaak visualiseerde ik over een leven dat op een dag anders zou zijn. Ik verbeeldde me dan zou ik met mijn kinderen (inmiddels had ik meerdere) het beste van maken. Ik zou doorleren, zodra ik de kans ervoor kreeg. En die kans zou ik met beide handen grijpen! Ik had mijn opleiding onderbroken toen ik zwanger werd maar ik wist dat ik goede hersens had.
Is schreeuwen huiselijk geweld?
Bij mij was het dus NIET het geval dat ik in mijn jeugd opgroeide met huiselijk geweld. Maar als je dat wel hebt, dan voelt al dat geschreeuw en geweld misschien wel als ‘normaal’. En als je het als normaal ziet, dan loop je de kans dat je langer in een relatie blijft zitten die mensonwaardig en mensonterend is.
Huiselijk geweld melden
Wanneer je het verschil kent van een thuis zonder ruzie en een thuis met ruzie dan ga je erover nadenken. Het stuurt je om na te denken. Je gaat jezelf vragen stellen: wat en hoe en waarom? Waarom doet de ander zo tegen je?
Ik zeg altijd: Als je het niet alleen kan, als het je niet lukt om je te verwijderen van de situatie, om eruit te stappen. Zoek hulp. In Nederland zijn er verschillende instanties die hier ervaring mee hebben en die je kunnen helpen. Ik geef je er een paar, maar er zijn er nog meer. Google er maar eens op:
Wat ik zelf zou doen is naar de politie gaan. Zij pakken dit soort zaken tegenwoordig heel serieus op.
Hoe ben ik zelf ontsnapt aan het huiselijk geweld?
HOE ik van die man ben afgekomen? Het heeft jaren geduurd en Ik stelde mezelf dagelijks de vraag hoe ik van hem af kon komen. De manier hoe ik van hem af ben gekomen kan ik niet vertellen. In mijn boek heb ik het beschreven en daar lees je ook de reactie van de politie. Ik kan het niet in woorden uiten zonder emotie van boosheid. Daarom kan ik het niet vertellen als het mij gevraagd wordt. Het lukt mij gewoon niet. En daarom heb ik ervoor gekozen om stukken uit mijn boek hieronder te delen.
‘Op een zondagmorgen begon hij te schelden in het bijzijn van de kinderen, hij schreeuwde en vloekte erop los. Wij hadden geld opzijgezet om een auto voor mij te kopen, hij had een deel daarvan gepakt. Toen ik zei dat hij dat geld moest teruggeven zei hij: ‘Hier!’ Hij liet zijn vuist zien. ‘Kom het halen als je durft!’ Uit angst begon ik alleen tegen de kinderen te praten, niet meer tegen hem. Die nacht heb ik op de bank in de huiskamer geslapen. Het duurde lang voordat ik in slaap viel. Beelden van slagen die ik al die jaren had geïncasseerd kwamen steeds weer terug... Er kwam een gedachte in me op: ik ga het omdraaien! Ik ga jou teruggeven wat jij mij al die jaren hebt gegeven! Littekens op mijn hoofdhuid! Littekens op mijn schedel!
Daags daarna kwam hij op een avond heel laat thuis, ik sliep op de bank. Hij liep eerst naar de bank waar ik op lag en schold me uit, ging vervolgens vloekend naar de keuken en schepte zijn eten op. Hij ging in de hoek van de bank zitten en bleef vloeken terwijl hij zat te eten. Daarna ging hij naar bed en deed de slaapkamerdeur op slot. De kinderen sliepen. Het was nacht. Ik klopte op de slaapkamerdeur. Ik wist niet dat hij een haak op de deur had gezet. Ik riep dat ons bed ook met mijn geld was betaald en dat ik daarom ook in dat bed wilde slapen. Ik bleef op de slaapkamerdeur kloppen totdat hij — slaperig — de deur opendeed.
Ik ging naast hem liggen. Sinds ik de bank als slaapplek gebruikte, sliep ik in de kleding die ik overdag droeg. Hij viel in slaap. Hij snurkte heel hard. Ik hing boven zijn gezicht om te kijken of hij deed alsof... Toen begon ik mijn plan uit te voeren! Hij schreeuwde als een loeiende koe!
Mijn schoolspullen en mijn schoenen had ik vlak naast de toegangsdeur gelegd. De trap vanaf de derde etage had een bocht bij het laatste gedeelte, ik viel en gleed door naar de tweede etage. Ik dacht even om vanaf de beletage te springen maar ik rende de trap af, de straat op. Met één doel. Het politiebureau in de Tolstraat bereiken!
Kronkelend volgde ik de straten. Ik stopte in portieken, luisterde, probeerde onhoorbaar te hijgen. Als ik na een paar seconden niks hoorde rende ik verder. Toen ik het huis van mijn moeder voorbij rende kon ik mezelf niet weerhouden om te kijken. Ik rende over de brug bij de Rijn- en Van Woustraat, via de Jozef Israëlskade de Mauvestraat in. Ik was het huis waar mijn nicht Stien woonde voorbij gerend. Mijn voetzolen wilden het begeven. Ik kon de Tolstraat op een afstand zien. Mijn voetzolen voelde ik niet meer, ik kon mijn voeten niet meer verzetten. Ik draaide me half om en zag het huis van Stien... voetje voor voetje bewoog ik me ernaartoe en belde aan.
Stien deed open. Ze vroeg verbaasd: ‘Viola, san p’sa?’ – Viola, wat is er gebeurd?
Ik vroeg: ‘Mag ik bellen? Heb je een telefoonboek waar ik een nummer kan opzoeken?’ In de tussentijd was haar man erbij komen staan. Zij stond erop dat ze wilde weten wat er was gebeurd. Ik bleef vragen om een telefoonboek. Uiteindelijk, na enkele minuten, reikte ze mij een telefoonboek aan.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze zacht. ‘Kijk, hier heb je een telefoonboek, hier heb je de telefoon.’ De telefoon had ze naast me neergezet.
‘Met de politie!? Meneer, u spreekt met,’ ik noemde mijn naam. ‘Wilt u gaan kijken in de,’ ik noemde het adres, ’driehoog? Ik heb iets gedaan en in het huis zijn vier kinderen!’ De agent vroeg mij om het adres te herhalen en verbrak daarna het gesprek.
Nadat het telefoongesprek was beëindigd werd ik ongeduldig en wanhopig, voornamelijk wanneer ik aan de kinderen dacht. Ik belde weer naar de politie. Toen de stem aan de andere kant van de telefoon antwoordde: ‘Met de politie,’ begon ik aan één stuk door te praten.
‘Meneer, ik heb al een keer gebeld... Als er iets met de kinderen gebeurt! Ik heb gewaarschuwd!
Het is zelfs zo ver gekomen dat ik in de gevangenis gezeten heb voor wat ik heb gedaan, maar ik ben ontsnapt en mijn kinderen en ik waren vanaf dat moment veilig.
Huiselijk geweld nummer
Wil je meteen een instantie bellen? Dat kan ook. Bel dan met 0800-2000. Dit is het nummer van Veilig Thuis. Dit nummer is altijd bereikbaar, dus 24 uur per dag en iedere dag. Als je belt dan word je gevraagd om je plaatsnaam in te spreken en dan word je meteen doorverbonden met een regionale organisatie bij jou in de buurt.
En als je in direct gevaar bent, altijd 112 bellen!
Ik kan mee ook voorstellen dat dit je nog te ver gaat. Dat je dit niet durft. Dat je misschien nog wel twijfelt of het bij jou wel erg genoeg is. Of het echt wel huiselijk geweld is. Dan heb ik nu meteen al nieuws voor je: als jij dit artikel leest omdat je het gevoel hebt dat je te maken hebt met huiselijk geweld dan is de kans heel erg groot dat dat ook zo is.
Als je het eng vindt om instanties in te schakelen dan ben ik er voor je (dat ben ik sowieso, of je nu wel of geen instantie inschakelt). Je mag me mailen en ik beloof je dat ik met je meekijk en dat ik naar je luister.
Bedankt voor het lezen van mijn blog over huiselijk geweld
Bedankt dat je helemaal tot het eind gelezen hebt en als je hulp nodig hebt, dan weet je me te vinden.
Ik adviseer je trouwens om niet op mijn manier van je belager af te komen, want jij bent jij en ik ben ik. Ik adviseer wel om niet in huiselijk geweld te blijven zitten. Want elk mens hoort op een waardige manier behandeld te worden.
Comments