Moeder van 5 kinderen was ik, ik leefde van een uitkering en ik wilde ondernemer worden. Want ik had een visie en een plan en ik vond dat ik echt prachtidee had. Ik leerde namelijk voor schoonheidsspecialiste en iedere keer als ik een vraag over de donkere huid stelde antwoordden de docenten ‘de donkere huid is moeilijk te behandelen’. Meer dan dat wisten ze er niet over te vertellen.
En hoeveel donkere huid loopt er inmiddels wel niet rond in Nederland? Al die vrouwen (en natuurlijk ook mannen) kregen hetzelfde antwoord als ik ‘de donkere huid is moeilijk te behandelen’. Niet alleen was ik zelf ervaringsdeskundige, ik ging actief op zoek om zoveel mogelijk kennis te vergaren over die (zogenaamde) moeilijke donkere huid. Zodra ik informatie in bladen opmerkte (zoals Ebony, een blad uit Engeland) prentte ik het in mijn hersenen.
Met die informatie kon ik heel veel mensen helpen en legde ik meteen een enorme markt voor mezelf bloot die blijkbaar tot dat moment niet bediend kon worden. En dat allemaal om die moeilijke donkere huid.
Ik zag het helemaal zitten. Hier moesten investeerders toch meteen warm voor lopen en mij een zak met geld geven? ‘Hier Viola, start maar en maak je droom waar’. Uh. Nou, dat liep even anders.
Ik ben Viola Talloway (1952) en mijn bedrijfsnaam is Tell a Way! Natuurlijk is dit bewust gevormd vanuit mijn naam. Mijn motto? I’ve told you my way, tell yours, if you want...
Ik zet me in voor tienermoeders en vaders en voor (eigenlijk tegen dus) huiselijk geweld. Voor zowel mannen als vrouwen die ermee te maken hebben of het hebben meegemaakt. Ik wil de wereld vertellen dat er altijd hoop is. Dat als je je inzet en vecht, je je lot kan bepalen.
Ondernemer worden zonder geld
Toen ik het ondernemerschap ging uitoefenen was het profiel van een ‘echte’ ondernemer: witte man, goed geschoren, in pak met puntschoenen. En die puntschoenen waren dan vaak bruin van kleur. Op dat ‘goed geschoren’ na was ik kansloos. Vrouw. Donkere huidskleur. Ik sprak het investeerderstaaltje niet. En ik liep op hakken. Geen lekkere combi tegenover de medewerkers van de bank die over mijn toekomst mochten beslissen.
Toen de medewerker bij de bank mij opmerkte om een aanvraag voor een lening in te
dienen kreeg ze automatisch een blos op haar wangen. Toentertijd was het niet ‘normaal’ dat een zwarte vrouw om een lening bij de bank kwam. Maar ik moest wel, want ik had een bewijs van een reguliere bank nodig om mijn aanvraag om een bedrijf te starten bij de sociale dienst (met behoud van uitkering!) in te dienen.
Natuurlijk wilde ik het liefst een lening loskrijgen bij de bank, maar als dat niet lukte dan had ik het bewijs nodig dat mijn aanvraag bij die reguliere bank was afgewezen. Dat zou de weg openzetten waarmee de sociale dienst in actie kon komen.
Met behoud van uitkering ondernemer worden
Ik heb het even opgezocht, want de regels zijn nu natuurlijk alweer heel anders dan toen ik in 1987 mijn bedrijf wilde starten.
Op dit moment geldt de volgende regel:
Als je een eigen bedrijf wilt starten vanuit een bijstandsuitkering, dan kun je voor financiële steun gebruikmaken van het Besluit bijstandverlening zelfstandigen (Bbz). Je krijgt dan een jaar de tijd om je voor te bereiden op de start van je bedrijf, zo kun je met behoud van uitkering ondernemer worden (dat jaar krijg je dus gewoon je uitkering). Achteraf heb ik mij gerealiseerd dat wat ik deed niet normaal was. Zowel zakelijk als privé werd de vraag aan mij gesteld of ik wist waaraan ik begon. Één keer heb ik echt gedacht om niet verder te gaan met het proces om met behoud van een uitkering mijn bedrijf uit te breiden. Ik had thuis namelijk vijf kinderen te onderhouden en die verantwoordelijkheid drukte zwaar op me.
Dan maar liever stiekem op mijn zolderkamertje weer mijn schoonheidsverzorging voortzetten, dacht ik. Ik zou dan meer geld overhouden in de maand en ook nog erbij een onbezorgd leven leiden. Maar ik was bang dat de sociale dienst mij zou controleren, dus zette ik door.
Doorzettingsvermogen ontwikkelen
Doorzettingsvermogen ontwikkelen, dat was wat ik nodig had. Gelukkig had ik daar al flink wat ervaring in opgebouwd en dat kon ik nu goed gebruiken. Ik bouwde een stevige basis op om topkwaliteit te leveren in mijn salon. Niet alleen behandelingen, ook met advies zou ik mijn klanten dienen. Daar zette ik mij voor 100% in.
Ging het toen vanzelf? Nee, zeker niet. Slapeloze nachten volgden toen de ambtenaar van de sociale dienst zei dat ik beter kon stoppen met het bedrijf omdat het niet rendabel leek te zijn. Dat zei hij trouwens toen ik pas een jaar bezig was, maar dat was natuurlijk de periode waarin ik een jaar met behoud van uitkering mocht werken.
In hun ogen had ik mij niet voldoende bewezen. Er was geen geld in kas overgebleven. Hoe moest dat, als ik zoveel geld in cursussen investeerde om mijn werk optimaal te doen. Aan de andere kant: was het realistisch om het van me te verwachten dat ik in slechts een jaar tijd een goedlopend bedrijf zonder personeel op zou bouwen om van te kunnen leven met vijf kinderen? Die vragen stelde ik aan de ambtenaar, maar hij gaf er geen gehoor aan. Van hem móést ik stoppen.
Hij had me zo kunnen helpen als hij me nog een half jaar de kans had gegeven om door te gaan met behoud van mijn uitkering. Maar dat zat er niet in.
Als je tot een minderheidsgroep hoort valt het niet mee om investeerders te vinden
Daar stond ik: ik behoorde tot een minderheidsgroep en had daarmee direct al een achterstand. In alles! Om moedeloos van te worden. En heel eerlijk, dat ben ik ook wel geweest. Dat ik het niet meer zag zitten. Dat ik het liefst de dekens over mijn hoofd wilde trekken en lekker op bed wilde blijven liggen. Maar het kon niet. Ik moest door.
Investeerders vinden. Het lef hebben om een deal aan te gaan op het moment dat iemand in je gelooft en je geld wil lenen. Het risico zien, omdat je het niet op de ‘normale’ manier bij een ‘veilige’ bank kunt doen.
Wat het met me deed dat banken alleen het risico zagen? Waarom stonden investeerders niet te springen? Omdat ik een idee had, dat nog niet ‘normaal’ was in de samenleving van toen. Toen was een schoonheidssalon nog voor rijke mensen, mensen die het zich konden permitteren!
Natuurlijk hadden de investeerders wel bewondering dat ik het aandurfde om een bedrijf te starten. Maar mijn verhaal was/is complex: door mijn enthousiasme had men bewondering voor me, maar met vraagtekens om wie ik aan de buitenkant was. Viola, een zwarte vrouw met een uitkering, die een zaak wil beginnen. Kanniegoedgaan.
Maar ik weet wel dat mijn drive niet te stoppen was, omdat ik geloofde in mijn idee en mijn vaardigheid. Ik zou verandering brengen in die gedachtegang, dat een schoonheidssalon alleen maar voor een bepaalde groep mensen bestemd zou zijn! En dat is me gelukt ook!
Reken maar dat ik me tijdens de weg ernaartoe ellendig heb gevoeld. Ik had veel verdriet, vooral wanneer de mensen in mijn directe omgeving mij de rug toe keerden zonder enig aantoonbare empathie. Mijn lach die ik altijd op mijn gezicht had, was verdwenen omdat ik me keer op keer uit diepe dalen op moest tillen wanneer er weer een teleurstelling op mijn pad kwam.
Toen ik eenmaal de zaak met een kapsalon en zonnebank had uitgebreid en een bekwame kapper in dienst had, kreeg ik mijn kracht terug. In die zin, ik stond als ondernemer in de zaak. In woord en daad. Mijn personeel en ik zetten onze schouders letterlijk eronder. Wij werkten hard, soms tot laat in de avond. Ik kon mijn schulden afbetalen en ik lachte weer volop. En gelukkig is mijn idee tegenwoordig heel normaal, schoonheidssalons zijn voor iedereen.
Dus ik heb het gedaan en ik ben succesvol geworden. Ondanks (of misschien zelfs wel dankzij) mijn tienermoederschap, mijn 5 kinderen waar ik verantwoordelijk voor was.
Ondanks dat ik vrouw ben en zwart en de investeerderstaal niet spreek. Ik heb het gedaan en als ik nu terugkijk heb ik het goed gedaan. Want nu ik met pensioen ben heb ik het goed voor elkaar en kan ik mezelf prima onderhouden.
Hoe ik het allemaal voor elkaar heb gekregen? Daarover vertel ik mijn autobiografie. Je kunt mijn boek hier inkijken en natuurlijk bestellen:
Hartelijke groet,
Viola
PS: Weet je wat mijn motto in mijn schoonheidssalon was? ‘Een goedverzorgde vrouw straalt zelfverzekerdheid uit! En een goedverzorgde man met goede manieren is om te bewonderen!’
Comments